Het derde trimester is aangebroken, en dat merk ik aan alles. Mijn buik is huge, en dan bedoel ik ook echt HUGE! Mijn bekken voel ik bij elke beweging, mijn energiepeil is lager dan ooit. Overal om me heen hoor ik: "Neem je rust, geniet nog even van de laatste weken!" Maar hoe dan?! Met een energieke peuter in huis en 2 ondernemingen is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

De chaos van een peuter en een zwangere buik

Eloïse zit in de fase van ontdekken, klimmen, rennen en vooral: alles zelf willen doen. En natuurlijk, dat is prachtig om te zien, maar ook een hele uitdaging met een buik die inmiddels als een bowlingbal aanvoelt. Eind februari is ze twee geworden en hoewel ze ‘twee is nee’ en ‘twee is ontevree’ al aardig onder de knie had, heeft ze dat mantra nu echt tot een kunst verheven. Daardoor bevind ik mezelf vaak in discussies met een meisje van 2 die het echt níks kan schelen wat mama zegt en die waneer ik ‘ik tel tot 3’ roep, vrolijk mee begint te tellen.

Uitstapjes zijn hierdoor uitdagend. Neem de speeltuin. Waar andere ouders op een bankje kunnen zitten en hun kind vrolijk zien spelen – hoe doen mensen dit, ben ik bezig met achter haar aan rennen, haar op de glijbaan tillen (want natuurlijk moet mama mee) en ondertussen proberen niet zelf om te vallen. Zoals laatst, toen ik dacht haar even te helpen bij de glijbaan en zelf onderuit ging. Daar lag ik dan, zwanger, in de sneeuw (we waren op wintersport), terwijl Eloïse met een grote grijns riep: "Nog een keer, mama!" Tja, zwanger zijn met een peuter gaat letterlijk met vallen en opstaan.

Foto: Paula de Zwaan fotografie

Slaap? Wat is dat?

Slapen is op dit moment een verre herinnering. Overdag vraagt Eloïse al mijn energie, en 's nachts lijkt mijn lichaam te denken dat ik alvast mag wennen aan gebroken nachten. Ik word wakker van kramp in mijn benen, een baby die besluit midden in de nacht een dansje te doen en natuurlijk de constante drang om naar de wc te gaan.

En alsof dat nog niet genoeg is, zijn er de nachten waarop Eloïse besluit dat ze liever bij ons slaapt. Met een peuter die horizontaal in bed ligt en een zwangere buik die alle ruimte inneemt, eindigt dat meestal in een nacht vol draaien en weinig slaap.

De kleine, mooie momentjes

Maar tussen al deze chaos door zijn er ook die kleine, bijzondere momenten die ik nooit zal vergeten. Zoals wanneer Eloïse met haar handje over mijn buik wrijft en zegt: "Baby aaien!" Of wanneer ze spontaan een kus op mijn buik geeft en me aankijkt met haar grote, nieuwsgierige ogen. Die momenten maken alles goed.

Ook voel ik steeds vaker dat dit echt de laatste weken zijn waarin ik haar nog als mijn enige kindje heb. Nog even en ze is een grote zus. Dat idee is zo bijzonder, maar ook een beetje spannend. Zal ze het leuk vinden? Hoe zal ze reageren op de baby? Kan ik mijn aandacht straks goed verdelen? Met alle hormonen die gieren door mijn lijf zit ik af en toe ook echt te huilen wanneer ik naar Eloïse kijk. Mijn kleine meisje, in mijn ogen nog mijn kleine baby, alweer zo groot en zelfstandig. Waar blijft de tijd?!

Foto: Penners Photography

Leren loslaten

Wat ik in dit derde trimester vooral leer, is dat ik niet alles perfect hoef te doen. Ja, het huis is soms een chaos. Ja, ik kan niet alles meer op hetzelfde tempo als voorheen. En ja, soms moet ik gewoon even toegeven aan die vermoeidheid en een dutje doen als Eloïse slaapt, in plaats van weer de vaat uit te ruimen of te stofzuigen.

Ik probeer te genieten van de kleine momentjes, van de schopjes in mijn buik, van de knuffels van mijn peuter en van het feit dat ons gezin binnenkort weer een beetje groter wordt. Want voor ik het weet, is deze fase voorbij, en ga ik weer een nieuw hoofdstuk in: het leven als moeder van twee.

Tot die tijd? Probeer ik me staande te houden, letterlijk en figuurlijk. 😉

Foto's in dit blog artikel zijn gemaakt door: 
Paula de Zwaan fotografie & Penners Photography